Door een fietsongeval in Frankrijk heb ik een vederlicht stuk metaal met 22 schroeven in mijn bovenarm.Om mijn schouders soepel te houden ga ik regelmatig naar de sportschool. Een soort all you can eat gymnastieklokaal.
De gaarkeuken van sportend Nederland.
Weinig betalen en veel krijgen.
Of, nou ja, veel krijgen?
Je moet er hard voor werken.
Rustig doe ik daar tussen al het testosteron geweld mijn oefeningen. Lees verder
Onderweg probeer ik dat wat mij opvalt te vangen in 140 tekens. Soms is de gedachte ruimer en dan is het de kunst en uitdaging om via de beperking van het medium terug te keren naar de essentie. Lastig en leuk.
Hier een paar voorbeelden.
Lees verder
Afgelopen 21 december las ik in de Nieuwe Liefde, tijdens de Dienst voor Ongelovigen’ het kerstverhaal ‘Zijn Vleugels’ van Tommy Wieringa voor.
Nu op kerstavond heb ik voor je ingesproken, even een beetje vertroosting en verdieping als opmaat naar de Kerst.
Ik wens je mooie, lichte en dragelijke dagen toe.
Voor mijn presentatie voor het NPO Radio 1 progamma De nacht van het Goede Leven, heb ik schrijfster Renee van Marissing gevraagd om in 2012 een kersthoorspel te schrijven. Zij nam dit op samen met de acteurs Hedwig Koers en Tijs Huys bij Klevr Sounddesign. Een klein verhaal over hoe twee mensen elkaar ontmoeten op kerstavond.
Ik hou ervan om plaatjes te draaien. Vergeten hits, nieuwe classics. Muziek heeft op mij een diepe uitwerking. Net als het woord overigens. Ik hou van het woord en dan vooral de gedachten tussen de woorden. Dat wat doorklinkt. Wat niet gezegd wordt maar wel gevoeld. Maar goed, muziek dus.
Soms komt er een artiest voorbij die alle zintuigen op scherp zet. Zomaar opeens. Donderslag, heldere hemel, alles. Dat je moet lachen en gillen en grienen van puur geluk en schreeuwend met je armen zwaaien op het ritme van de hoekige drums en ook, als een autist in een bushokje in de nacht nog een keer moet luisteren naar dat ene nummer op je telefoon, om elk nootje, elke ritmewisseling, elke dissonant op te zuigen. Goede muziek heeft die uitwerking op me en ik schaam me er niet voor.
Afgelopen zomer stond ik geboekt als DJ in het Vondelpark OpenluchtTheater. Ik was een uur eerder om even mijn set op te bouwen en naar de band voor mij te luisteren. Dat helpt altijd, dat je weet wat er voor je komt en waar je op mag aansluiten en ik vind het ook prettig om te weten wie er na mij komt. Ik pas me aan tussen twee acts in. Bouw van het ene naar het andere een brug, van muziek.
Weekend begint voor mij meestal pas op zondag,
Kijken naar Vrije geluiden en Vpro Boeken.
In één keer ben ik dan bijgepraat over nieuwe muziek en hoor ik waar schrijvers hun inspiratie vandaan halen.
Dingen waar ik veel van hou, muziek, literatuur, inspiratie, passie.
Het hele eieren eten
In de trein schenkt een Aziatische ogende man tegenover mij, nadat hij zich krap aan het raam heeft gewrongen, een kopje warm water in uit een thermoskan. Lees verder
Andy 2013 © Dutch J. Den Hollader
Hij stond altijd bij de Appie op de Sarphatistraat, zingend en lachend. Het leven had zijn gezicht getekend. Zijn optimisme en klinkende aanmoedigingen om het leven te pakken waren oprecht. Ik wist dat hij heel ziek was inmiddels, maar hij bleef opgewekt mij en de buurtbewoners begroeten. Al een tijdje zag ik hem niet meer. Nu lees ik net dat hij is overleden, gevonden in een gracht. Een triest einde voor een markant en liefdevol mens.
Voor mijn Kerst uitzending in de Nacht op NPO Radio 1 maakte ik, een paar jaar geleden, een kort item over hem. Zijn boodschap was helder, wees gewoon wat aardiger voor elkaar. Woorden die naadloos aansloten bij mijn denkwereld.
Rake woorden, juist nu.
Rust zacht Andy.
Merci beaucoup!
Luister hier terug.
‘Piepond!’
En dat dan hijgerig, met te veel spanning van het willen bouwen in de drie minuten.
‘Glunderond’, ook zo’n woord.
En dan abrupt, aan het plotselinge einde, het zwarte schriftje dichtklappen en wegkijken, trots verhullend, alsof er niks gebeurt is.
Het was weer woensdag.
Hooggepoederd, zilveren stiletto klikklakkende hakken, een hooggesloten avondjurk. Ik hield, na een stevige sprint naar de veel te ver doorgereden metro, de deur voor haar open. Hijgend viel ze het metrostel binnen en terwijl wij ons vasthielden aan de staande stang en de machinist een wilde achtbaanstocht inzette, verzuchtte ze, na me bedankt te hebben zich buitenadem af ‘waarom de machinist zo ontzettend ver was doorgereden.’
Ik glimlachte naar haar en zei:’ Tsja, dat is nou eenmaal die welbekende klantvriendelijkheid van het Openbaar Vervoersbedrijf.’
En terwijl we even ons in een milliseconde als passagiers nader voelde door het voorval, zei ze dat ze dát wel even zou gaan uitzoeken, want:’ Ik ben de baas van het GVB.’
Schrilpiepend kwam de rit tot stilstand. Ik moest eruit en zij klikklakte zilvervlug mij voorbij naar de kop van het voertuig. Voor de trappen keek ik even achterom en zag ik haar op het raampje van de machinist kloppen, ze zwaaide, de deur ging verbazingwekkend snel open, ze stapte in en weg waren ze.
Amsterdam. Ik ben weer thuis