Sinds ik met mijn beste vriend ‘Schuurtje’ in Oosterbeek op zijn kamer keer op keer naar de droeve klanken van ‘Everything Counts’ luisterde, en op elk schoolfeest onder de door hemzelf gemaakte discoknipperlicht, gewoon gekleurde lampen met de starter van een tl balk ertussen, ik met de armen in de lucht, hoekig bewoog op de nummers van de ep van deze band, ben ik ‘hooked’.
De muziek met ’tristese’, met de droge techno klap, de overstuurde gitaar, de traag treurige tweede stem van Martin Gore, de geweldige grafische vormgeving en clips van Anton Corbijn en altijd, altijd de ongekende zang en sex-appeal van Dave Gahan.
Eeuwig Depeche Mode.
Vandaag beweeg ik, onder een oranje-rood knipperende albasten lamp, struikelend en traag vallend met de armen in de lucht door mijn huis.