Afgelopen weekend was ik op het nieuwe literatuur festival [Nieuwe] [Types] in de stad van mijn jeugd. P.F.Thomése opende magistraal met ‘De staat van het verhaal‘.

‘Literatuur zijn woorden los gezongen van het lichamelijke.’ en ‘Als schrijver moet je onzichtbaar zijn, een losmaken van het personage dat men van jou de schrijver maakt.’

De jonge schrijfster van de opleiding Creative Writing van Artez Jorina van der Laan won geselecteerd uit alle schrijfopleidingen een prijs. Ze was te laat met het ophalen hiervan omdat ze trek had gekregen in een vanille milkshake. De woorden ‘onzichtbaar zijn als schrijver’ stonden kennelijk al in haar onderhuidse gekerfd. Wij wachten geduldig in de, tot podium omgedoopte, garage terwijl ze luidslurpend het laatste beetje uit haar beker zoog. Een zoet zachte Bukowski in de dop.

Naast alle virtuoos literaire beelden schoven herinneringen en het nieuwe in helverlichte en verwaaide dia’s over elkaar heen. De stad transformeert met sprongen. Op het dak van de garage, de plek waar ik me ooit met een stok en slingerend aan een touw Sandokan waande, hoepelde ik me nu even krom volwassen een attractie voor de allerkleinsten.

Toen was het tijd om naar huis te gaan.

Marcel van Roosmalen beschrijft het even thuis komen geweldig.
http://m.nrc.nl/marcel/2015/06/30/calimero/